Een bijzondere vondst met de ongerestaureerde Volvo 245 Familiale stationcar

In deel 14 van Vetera's brieven aan Marijke nemen we je mee in het verhaal van een bijzondere vondst met een ongerestaureerde Volvo 245 Familiale Stationcar uit 1975, een ware parel voor liefhebbers van oldtimers met unieke kenmerken en een fascinerende geschiedenis.

Ken jij het verhaal van een man die na een dagje vissen thuiskwam en vol trots vertelde over de vis van wel 60 centimeter die hij gevangen had? Het verhaal over deze vangst is het favoriete verhaal van de visser, waarbij met het verstrijken van de jaren de lengte van de vis meegroeit met de fantasie van de verteller.

De aanschaf van een klassieker

De aanschaf van een klassieker is zo'n goed onderwerp van gesprek. De trotse eigenaar van zijn recent aangeschafte oldtimer zal vol passie spreken over zijn aanwinst. Over hoe goed hij de vraagprijs heeft weten te reduceren tot het koopje van de week. Over hoe bijzonder deze klassieke auto wel niet is. Hoe uniek deze is en hoe zeldzaam de gemonteerde accessoires op dit voertuig zijn.

Het verhaal van de Volvo 245

De auto die altijd in de garage heeft gestaan, door een gepensioneerde man als nieuwe auto is aangeschaft en die enkel bij mooi weer op zondag gebruikt werd. Dat zijn weduwe na zijn overlijden er nauwelijks 1000 kilometer per jaar mee reed, is dan ook niet meer dan logisch. Dat de achterbank nooit gebruikt is, laat zich wel raden. Ja, de verkoper heeft zijn huiswerk duidelijk grondig gedaan. Alle boekjes zijn keurig afgestempeld vanaf het geboortejaar van de auto, tot aan het moment dat deze door een gelukkige voorbijganger werd gespot in de schuur van een verlaten gewaande boerderij ergens in het zonnige zuiden van Frankrijk.

De verkoper weet daarbij te overtuigen dat hij de auto daar zelf gekocht heeft van het neefje van de inmiddels overleden weduwe. Wanneer hij tijdens zijn vakantie met een lekke band gestrand is in de nabijheid van de boerderij en daar om hulp vraagt, komt hij de auto op het spoor. Het neefje wil de auto niet verkopen, maar wanneer de volhardende verkoper een zomervakantie later het neefje met een fles wijn komt bedanken voor zijn hulp een jaar eerder, lukt het hem de klassieker van de Fransman afhandig te maken.

Kenmerken van de Volvo 245

• Model: Volvo 245 Familiale Stationcar uit 1975
• Bijzonderheden: Schuifdak, lederen bekleding, twee extra wegklapbare zitplaatsen in de kofferruimte
• Kilometerstand: 47.600 (volgens documentatie)
• Kleur: Donkerblauw
• Conditie: Grotendeels onbeschadigd, enkele wazige vlekken op de randen van de achterspatborden

Een prachtige klassieker met een verhaal

We hebben hier te maken met een prachtige klassieker, die inmiddels de weg gevonden heeft naar een breed scala aan verkoopsites. De strak gepolijste donkerblauwe lak is grotendeels onbeschadigd op paar wazige vlekken na op de randen van de achterspatborden. De verkoper heeft de auto duidelijk omschreven en prachtig gefotografeerd. Zijn gereduceerde vraagprijs vanwege ruimtegebrek lijkt daarbij verklaarbaar.

Een kritische blik

Maar als iets te mooi is om waar te zijn, dan is dat vaak ook zo. Zal de verkoper eerlijk verteld hebben dat hij de auto niet zelf gevonden had in Frankrijk, maar dat hij deze ongezien op een veilingsite gekocht heeft? Zou de auto niet iets meer dan één eigenaar hebben gehad? Zou een gepensioneerde man überhaupt een auto met zeven zitplaatsen hebben aangeschaft? En zou die kilometerstand van 47.600 niet iets van 247.600 kilometer moeten zijn...

Die wazige plekken op de lak van de achterschermen zouden weleens kunnen duiden op slecht spuitwerk, nadat de achterschermen volgestopt zijn met plamuur. En een donkerblauwe Volvo in het zuiden van Frankrijk? Je zou eerder verwachten dat ze in zonnige oorden een lichtere kleur zouden kiezen. Niets is onmogelijk, je mag geloven wat je wil geloven, maar een stukje gezonde argwaan is zeker op zijn plaats.

Laatste gedachten

Dat deze Volvo een prachtige klassieker is, dat staat als een paal boven water. Of het hele verhaal van de auto op waarheid berust? Ik durf het niet te zeggen. Gelukkig is een halve waarheid ook een beetje waar.